Liechtmäss lit scho zwe Wuche zrugg, ds’bunte, fröhliche Tribe vo de Fasnächtle her aagfange, d’Tage wärde wider lenger, scho si i der Natur die erschte Zeiche vom Früehlig z’gseh. Da u dert, versteckt unter em düre Loub, uf de Matte am Waldrand und i de Gärte vor de Hüser, wo die erschte Primeli i allne Farbe blüeie. Es isch halt gar e milde Winter. Wo-n-i geschter vo Subige gäge Inkwil zue bi, hei d’Amsle scho gliedet und d’Spatze si tifig u luschtig i de Strücher hin u här gsprunge. Derzue hei si gsunge und jubiliert. Ja gällit, wär wett da nid Fröid ha, wenn der Tag so schön u mild gsi isch, wenn d’Sunne uf ihrer churze Bahn die winterlichi Ärde doch het möge werme, wenn ihri guldige Strahle Härz u Gmüet erfröie.

Vor em blaue Himmel si fiini Schleierwulche zoge, es het usgseh, als ob e Künstler mit wisser Watte es grosses Chunstwärch erschafe hätt. Und wo denn der Abe cho isch, d’Sunne hinter em Jura sich zur Rueh bettet het, isch es gsi, als wett si no einisch ihri ganzi Pracht u Schönheit zeige, als wär ihres Wärch nid vollbracht, wenn nid vor em Vernachte die ganzi Wält und der Himmel ire guldig-rote, füürige Farbepracht lüchtet und glüeiht.

Doch denn isch es dunkler worde, die erschte Näbel si uf de Matte ufgstige und chum isch kei Sunne me z’gseh gsi, isch es gredi ume chalt worde. Ja, es isch halt doch no Winter. Im Wald isch es scho dunkel und still gsi und am Himmel het der Abestärn afa lüchte. Es isch halt doch so, was da erläbt hesch i der Natur, widerholt sich jede Tag; aber doch isch es jedesmal einzigartig, jedesmal isch ds Härz voller Fröid u Dankbarkeit für das, wo’s het dörfe erläbe.